Ali Dozdzadeh passe la frontière, sa Peykan remplie d’antennes paraboliques. “Je pensais qu’il s’agissait de poêles à frire! Voilà ce que je dirai, si on me pose des questions.” Tout entier à la souriante satisfaction de sa fine rouerie, il approche la guérite en roulant au pas. Il n’ira pas plus loin. Le juge, quant à lui, s’est trop bien formé avec les séries américaines pour avaler une telle excuse.
علی دزدزاده از مرز رد می‌‌شود، وانت پیکانش پر از دیش های ماهواره. “فکر کردم که اینا ماهیتابه هستن! بفرما همین رو میگم، اگه ازم سوال کردن”. غرقه در خوشنودی خندان حاصل از نیرنگ شسته و رفته اش، به آهستگی به سمت نگهبانی می‌‌راند. او از این دورتر نخواهد رفت. قاضی، به نوبه ی خود، زیادی خوب به وسیله ی سریال‌های آمریکایی آموزش دیده است که چنین بهانه ای را بپذیرد.
